Dubbelcabaret door Farida Laan en Spruijt&Opperman 

Met haar tweede voorstelling De Acupuncturiste gebruikt Farida Laan een absurdistisch-fetisjistische methode om de wreedheid van het lot te vergeten. 

Zij zet een magische absurdistische wereld in taal en beweging neer, eigenlijk een kleinkunst-voorstelling die je niet in woorden kunt beschrijven; je moet het ervaren. 

Maak kennis met Farida Laan!  

Farida was kort danser en lang beeldend kunstenaar. Totdat het statische karakter van papier en canvas, en de beslotenheid van haar atelier haar danig de keel uithingen. Ze zegde haar atelier op, gooide schilderijen weg. Nu brengt ze haar absurdistische universum op het podium. 

Quote van Hans Sibbel (Lebbis) in magazine Keep an Eye Foundation: 

“Er zaten een aantal hele originele acts bij het Amsterdams Kleinkunst Festival. Farida Laan was echt een buitencategorie qua originaliteit. Daar zag ik iets was ik nog nooit eerder heb 

gezien. Ik moest continue opletten.” 

Jury AKF (over De Assistent): “Een bevreemdende voorstelling met prachtig taalgebruik dat samenvalt met de unieke bewegingen van Farida.” 

NRC: “Poetisch geladen storytelling. Farida Laan verraste met volvette metaforen, en in roomboter gebraden beelden, waarmee ze een waterval aan buitenissige personages in haar 

verhaal beschreef.” 

Parool: “Meta-absurdistisch.” 

“Laan is enigszins te vergelijken met Kamagurka, maar biedt de toeschouwer nog minder houvast.” 

“Intrigerende mix tussen performance art en spoken word.” 

Telegraaf: “Ze schildert als het ware met woorden.” 

Alex Mooren programmeur De Goudse Schouwburg: 

Bij opkomst was ons publiek nog in verwarring. Wie is deze dame die nu het toneel opkomt. 

Maar daarna zijn ze compleet mee in de wonderlijke en absurdistische wereld in het hoofd van Farida. 

Maar goed dat zij haar carrière als danser en schilder heeft opgegeven om ons mee te nemen in haar fantasieën, want de zaal in Gouda reageerde razend enthousiast. 

Spruijt&Opperman: 

uit een recensie: Spruijt en Opperman tarten de zintuigen van het publiek gedurende de hele voorstelling. Een keiharde komische scène kan gevolgd worden door een schitterend klein intiem liedje. 

Tijdens deze liedjes kan je echt in het theater een speld horen vallen. Het publiek schakelt traploos over van een schaterlach naar intense stilte. Dit binnen een fractie van een seconde. Een aantal keren hoor ik heel zachtjes vanuit de zaal: “wat zingen ze toch mooi.” 

En daar is geen woord van gelogen, zeker hun samenzang klinkt als een geschenk uit de hemel.